به نقل از «ایسنا»

هواپیمای فضایی مخفی آمریکا در ماموریت ۹۰۸ روزه خود چه کرد؟

تاریخ انتشار: ۱ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۵۱۹۶۴

یک هواپیمای فضایی مخفی که توسط "نیروی فضایی آمریکا"(USSF) مدیریت می‌شود، پس از گذراندن رکورد ۹۰۸ روز در مدار زمین، دوباره به زمین فرود آمد اما آنچه که این هواپیما طی ۹۰۸ روز بالای سر ما انجام داد، در هاله‌ای از ابهام باقی مانده است.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، هواپیمای فضایی بدون سرنشین موسوم به "X-۳۷B" در ۱۲ نوامبر در ساعت ۵:۲۲ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی در "پایگاه فضایی کندی"(KSC) ناسا فرود آمد و ششمین ماموریتی را که این هواپیما و یک وسیله نقلیه مشابه دیگر از نخستین پرواز در سال ۲۰۱۰ تاکنون انجام داده‌اند، به پایان رساند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

جزئیات فعالیت این هواپیمای فضایی در پرواز بی‌سابقه آن، بسیار پراکنده هستند اما مقامات ادعا می‌کنند که این سفر برای انجام دادن تعدادی آزمایش علمی در فاصله حدود ۴۰۰ کیلومتری بالای زمین بوده است.

هواپیمای فضایی X-۳۷B پیش از اینکه توسط ارتش آمریکا استفاده شود، نخستین بار توسط شرکت "بوئینگ"(Boeing) برای ناسا طراحی شد. این هواپیما، ترکیبی از هواپیما و فضاپیما است و از بسیاری جهات به یک شاتل فضایی مینیاتوری شباهت دارد. این هواپیمای فضایی در ششمین ماموریت خود موسوم به عنوان "OTV-۶"، در حالی که بر فراز موشک "اطلس ۵"(Atlas V) قرار داشت، به صورت عمودی پرتاب شد. هواپیمای فضایی X-۳۷B اکنون تقریبا ۱۰ سال را در مأموریت‌های خود در مدار گذرانده و تقریبا ۲.۱ میلیارد کیلومتر را طی کرده است. پرواز جدید ۹۰۸ روزه این هواپیما، رکورد ۷۸۰ روزه یک هواپیمای فضایی در مدار را شکست.

سرهنگ دوم "جوزف فریشن"(Joseph Fritschen)، مدیر برنامه X-۳۷B در "دفتر قابلیت‌های سریع نیروی هوایی"(DAF RCO) گفت: X-۳۷B به پیشبرد مرزهای آزمایش ادامه می‌دهد که توسط یک گروه نخبه دولتی و صنعتی فعال شده است. ارزش توانایی انجام دادن آزمایش‌ها در مدار و آوردن آنها به شرایط ایمن روی زمین به منظور تجزیه و تحلیل عمیق، برای نیروی هوایی و جامعه علمی ثابت شده است. اضافه شدن ماژول خدمات در ماموریت OTV-۶ به ما امکان داد تا میزبان آزمایش‌های بیشتری نسبت به قبل باشیم.

نیروی فضایی آمریکا تنها کمی از اطلاعات مربوط به آزمایش‌های صورت گرفته در هواپیمای فضایی را فاش کرده است که در جدیدترین پرواز آن انجام شده‌اند. این اطلاعات شامل آزمایش متعلق به آزمایشگاه تحقیقاتی نیروی دریایی آمریکا است که نور خورشید را پیش از اینکه به عنوان امواج مایکروویو به زمین بازتاب شود، با موفقیت برداشت کرد و همچنین شامل استقرار یک ماهواره آموزشی با هدایت الکترومغناطیسی که توسط دانشجویان نیروی هوایی آمریکا طراحی شده است. همچنین، ناسا آزمایشی به نام "قرار گرفتن در معرض مواد و نوآوری فناوری در فضا"(METIS-۲) را ارائه کرد که طی آن، تأثیرات فضا بر مواد مختلف را مورد بررسی قرار داد.

تکنسین‌ها روی هواپیمای فضایی X-۳۷B کار می‌کنند.

هیچ جزئیات دیگری از آزمایش‌های صورت گرفته در هواپیمای فضایی فاش نشده است. در هر حال، این امر مانع از درگیر شدن رقبا در حدس و گمان نشد. "دیمیتری روگوزین" (Dmitry Rogozin)، رئیس سابق آژانس فضایی "روسکوسموس"(Roscosmos) روسیه، طی مصاحبه‌ای که در ماه آوریل با شبکه خبری دولتی "راشا-۲۴"(Russia-۲۴) داشت، ادعا کرد که این هواپیمای فضایی ممکن است برای جاسوسی یا حمل سلاح‌های کشتار جمعی استفاده شود. "سونگ ژونگپینگ"(Song Zhongping)، کارشناس نظامی و مفسر چینی نیز همین احساس را داشت و در مصاحبه با "ساوت چاینا مورنینگ پست"(South China Morning Post) گفت که توانایی این هواپیمای فضایی برای تغییر مدار خود در میانه پرواز، توانایی جاسوسی از ماهواره‌های دیگر یا اهداف مستقر در زمین و حمله از مدار را به آن می‌دهد.

ژونگپینگ اضافه کرد: اگر X-۳۷B با ماهواره‌های کوچک بارگیری می‌شود، پس می‌توان آن را با سلاح نیز بارگیری کرد. همچنین، این هواپیمای فضایی ممکن است بتواند به بازوهای رباتیک مجهز شود تا ماهواره‌های دیگری را که در مدار هستند، بگیرد.

"هدر ویلسون"(Heather Wilson)، مقام سابق پنتاگون نیز به توانایی این هواپیمای فضایی در تغییر مدار خود اشاره کرد. به گفته او، این قابلیت به دلیل نیروی کششی قابل توجهی است که توسط مدار پایین زمین ایجاد می‌شود.

ویلسون در سال ۲۰۱۹ در "انجمن امنیتی آسپن"(Aspen Security Forum) گفت: این بدان معناست که دشمنان ما نمی‌دانند که هواپیمای فضایی در مرحله بعدی قرار است به کجا برسد و ما می‌دانیم که این موضوع آنها را دیوانه می‌کند.

چین نیز یک هواپیمای فضایی مخفی دارد که در چهارم اوت از یک موشک "لانگ مارچ ۵بی"(Long March ۵B) به مدار پرتاب شد. این هواپیمای فضایی، شباهت بسیاری به X-۳۷B دارد و بسیاری از کارهایی که در مدار انجام می‌دهد، ناشناخته هستند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: هواپیمای فضایی نیروی فضایی آمریکا هواپیمای فضایی هواپیمای فضایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۵۱۹۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.